/b/ - Трызненне

>>1073
Магчыма, ты не заўважыў, але мы ўжо перамаглі. Так, перамаглі Лукашэнку ў галовах беларусаў. Нават як ён увесь гэты тэрмін дасядзіць, максімальна з’едліва прамаўляем свядомымі цяпер можна назваць ледзь не кожнага мінчука і значную частку жыхароў абласных цэнтраў і раённікаў.

Карацей, мы перамаглі. Мабыць, не літаральна, але ў нацыятворчым сэнсе.

>>1074
Які ты неверагодны

>>1076
Каціся ў /by

Усё скончана. Нічога не будзе.

>>1079
Спадзяюся, што ўсё ж будзе, нягледзячы на неверагодных і панікёраў.

>>1073
>Лявон можа ведаешь штось што дапаможа ісці далей?
Жаданне павесіць лукафашыстаў на слупах.

>>1083
Гэта. Чакай, развівайся, станавіць мацней ў любым сэнсе.
Усё будзе.
https://euroradio.pl/mesca-yamybacek-u-turme-belarus-z-azova-pra-vaynu-i-pratesty

>>1084
Шыкоўная клавіятура, дарэч. IBM Model M, здэцца

Нагадаю табе пра далучаную выяўку. Лукашысты ваююць з намі двума ніжнімі слаямі, мы з імі – астатнімі. Вядома, мне б таксама хацелася ўбачыць бел-чырвона-белы сцяг над Домам ураду яшчэ ў жніўні. Але мы ўжо сваімі спосабамі, як казалі шаноўныя Лявоны вышэй, дабіліся галоўнага – тыя, хто раней быў "апалітычны" і не лічыў Лукашэнку за недапушчальнае гаўно, цяпер ўзвысіліся ў радыкальнасці. Стаўленне да Расіі, дарэчы, таксама памянялася ў станоўчы бок для чалавека на беларусацэнтрычных пазіцыях. Так што "іржы ўсё болей і скон усё бліжэй". Час на нашым баку, наша возьме, вось гэта ўсё.

>>1086
У гэтай пікчэ смучае дзікаваты тэрмін генная зброя.

>>1090
Ну, тут жа маецца на ўвазе не вірус у стылі Рыка і Морці, а вельмі блізкія і зразумелыя нам сродкі, ужыванне якіх адбіваецца на генафондзе.

>>1073
Паменей на смактачы трэба сядзець і тамтэйшага дэпрэсіўнага гаўна чытаць. Што б ні здарылася, у /by будуць упадак, роспач і крытыка.
Хоць я там толькі зрэдку бываю, але, мяркую, на той дошцы поўна лахты, якая мусіць ствараць большасць, з якой чыста псіхалагічна людзі схільныя пагаджацца. У выніку і ўсталяваўся такі сабе статус-кво з пагардай да поспехаў, здабыткаў і ўласна ўдзельнікаў сёлетніх пратэстаў.

>>1145
Я там ўжо заўсем ня бачу беларускамоўных

>>1146
Ды там нас іх штукі тры было максы. Я зрэдку па-беларуску пісаў, каб не так проста было ідэнтыфікаваць

>>1145
Ну тады і мае суседзі, з якімі я шмат разоў на маршы хадзіў, таксама сталі лахтай.
Бліжэй за ўсё да перамогі мы былі ў жніўні, калі амалпы баяліся нават пад'ехаць да мітынгоўцаў, а ВВ думалі разбягацца па дамах. Вось тады і трэба было блакаваць адмінбудынкі, транспартныя вузлы і заводы, заставацца на вуліцы, пачынаць усеагульную забастоўку, а не пагуляць у нядзелю і назаўтра ісці карміць фашыстаў падаткамі. З тых часоў рэпрэсіўная сістэма перажыла шок, перагрупіравалася і цяпер жорстка дабівае самых актыўных, а астатнія проста здаліся і расчараваліся. Яшчэ невялікая частка канчаткова адарвалася ад рэчаіснасці і выстаўляе фактычную паразу як перамогу. Спадзяюся, гэта ненадоўга, і неўзабаве пачнецца другая хваля пратэстаў. Але аб'ектыўна са жніўня мы зрабілі шмат крокаў назад і згубілі ініцыятыву.
Смактач не чытаю, дарэчы.

>>1148
Я не запісваю ў лахту ўсіх расчараваных, лявон, а толькі кажу, што на /by кантынгент такі, што пакутуе цешыцца дэпрэсіяй. І яны форсяць грэблівую мянушку неверагодныя, называючы так тых, хто не страчвае надзеі і працягвае пратэст.
А нам варта было б трымацца ўбаку, а не працягваць форс, як робяць >>1076 і >>1080

>>1148
>тады і трэба было
Гэтак можна казаць і пра 1996, і пра 2006, і пра 2010. Ну, у 2020 сапраўды трэба было, але ж во не зрабілі.

>>1150
Тады не было столькі людзей на вуліцах і антырэйтынг лукі быў не такі высокі.
А так, безумоўна, 2010, 2006, 2001, 1999 і асабліва 1996 — ганебныя і крыўдныя.

>>1149
Не страчваю надзеі, працягваю пратэст. Неверагодных лічу неверагоднымі (а якімі іх лічыць, калі яны аднымі нядзельнымі гулянкамі спадзяваліся жэстачайшую хунту скінуць, якой 26 гадоў на падрыхтоўку далі? А цяпер заяўляюць, што перамаглі?). Можаш здымаць уяўныя порткі і аддацца цёплым урынавым фантазіям.

>>1151
А вы не перамаглі? Ну дай я вас пашкадую, наступным разам абавязкова пераможаце. А не, не пераможаце, бо і тая перамога будзе безвыніковай. Не будзе ж парламенцкай/аднамоўнай/анархічнай Беларусі. Будуць толькі наіўныя дурні, якія радуюцца нейкім недаперамогам

>>1152
Не, пакуль не перамаглі. Лука пры ўладзе, закон не працуе, палітвязні ў турме.
Ну, для ябацек мо і перамога, яны ў чатах радуюцца, «пратэст здзьмуўся, змагары саснулі».

>>1147
Гэта ты пра сярпы ўкраінцу напісаў?

>>1153
>Лука пры ўладзе, закон не працуе, палітвязні ў турме,
народ такі ж абыякавы і раз’яднаны, БЧБ усё такі ж маргінальны сцяг вотэціхвот тых…

>>1154
> Гэта ты пра сярпы ўкраінцу напісаў?
Га?

>>1156
Не, браточак, я там ужо не пішу. Хаця той тутэйшы хутчэй за ўсё лявон.

>>1157
Там яшчэ адзін. Калі беларускамоўныя на сасачы папоўняцца, мы ім раскажам пра белчан.

>>1161
Ды ведаюць яны ўжо, не сумнявайся.

>>1162
Фаза 1 - пярэчання.

>>1163
Ты мне фазы змірэння з горам лічыш?

>>1164
Кажу, на якій яны зараз

Звуць белчан "мертвабордай", пры гетым шмат грэбліва.

>>1165
Ну, адзін таксічны выдрыстак заўсёды будзе.

>>1166
Так, вельмі грэбліва, але гэта праўда. Нават /by не тое каб вельмі жывы быў, а што ўжо казаць аб белчане, на якім добра як купка лявонаў напіша два допісы ў дзень.

Пакуль Пупа будзе падтрымліваць Лупу, нічога не будзе.
Трэба ўцякаць з краіны, але такой магчамасці маю.

>>1168
Матуля не пускае?

>>1168
Стань айцішнікам

>>1169
Грошаў няма, каб з'ехаць з краіны.
>>1170
Спрабаваў, але не атрымалася.

>>1172
Як спрабаваў? У нас тут лявон пісаў, што трэба менавіта Python і ангельскую >>>/t/1

>>1150
Мабыць, я надта доўга жыву ва ўсім гэтым.

І надта шмат памятаю.

Але ніякай нагоды для аптымізму ў мяне няма.

Можаце ўспрымаць гэта як запрашэнне задумацца.

Пазбавіцца ілюзій.

Выбудаваць планы на год і ўласнае жыццё.

Вырашыць, як жыць і што змяняць.

Вы кажаце, пратэсты ўзновяцца ўвесну 2021?

Дык пратэсты — гэта не каранавірус, тут «першай» і «другой» хвалі не бывае. Людзі, якія масава выйшлі ўлетку і ўвосень, адпакутавалі за гэта, адседзелі, пабачылі неймаверны размах рэпрэсій — чаму б ім вяртацца?

>>1197

Мы ўжо былі там.

І гэта ні да чога не прывяло.

Так было ў нулявыя: увосень апазіцыя прапанавала дачакацца вясны. А потым, пасля традыцыйных Дня Волі і Чарнобыльскага шляху, запрашала чакаць восені, калі «эканамічная сітуацыя пагоршыцца». Увосень усё паўтаралася. Сам выраз «традыцыйная акцыя пратэсту» — аксюмаран. Гэтаксама як «патаемная акцыя пратэсту».

Вы ж самі бачыце, сітуацыя «мільён ля стэлы» змянілася сітуацыяй «флэшмоб у метро: людзі надзелі бел-чырвона-белыя шкарпэткі і сфатаграфаваліся без твараў».

Вы кажаце, будзе раскол у элітах і наменклатуры?

Дык крызіс 2020-га несупастаўны з крызісам 1996 году. Калі адзін таварыш быў у кроку ад імпічменту, палова парламента і частка Канстытуцыйнага суда была калі не супраць яго, дык вагалася. Пры параўнальнай сітуацыі на плошчах… Чым гэта скончылася? Скарачэннем колькасці месцаў «у новым парламенце», змяненнем Канстытуцыі, пасля чаго вынесці імпічмент зрабілася забаўкай больш складанай, чым вылучыць дзяржаўны кінафільм на Оскара.

>>1198
Вы кажаце пра эканамічную сітуацыю? Я адгукаюся: так, так! Трэба дачакацца восені! Тады яна пагоршыцца — і … (ужо было).

Вы ўпэўненыя, што Пуцін расчараваны невыкананнем сочынскіх абяцанняў распачаць дыялог і пераразмеркаваць паўнамоцтвы? Дык а што ён можа, гэты Пуцін? Вы ж бачыце, яны Навальнага не здолелі атруціць. А тут — геапалітычны гамбіт, складаная гульня. Акрамя таго, увесну хутчэй за ўсё палыхне ў самой Расіі, то навошта заахвочваць рускіх, незадаволеных прыкладам таго, як пратэсты ў суседзяў прывялі да зменаў?

Я ведаю, што зрабіла і будзе рабіць сістэма. Яна выдурыла сабе час для таго, каб заціснуць пратэсты, паабяцаўшы змяніць Канстытуцыю. А зараз, калі напружанасць загнаная ў падпечак, яна будзе цягнуць быка за вымя — ажно да 2025 года, адкладаючы, кажучы, што «змены не саспелі» (ужо было).

Яна будзе прапаноўваць «перагарнуць старонку» і «вяртацца ў нармальнае жыццё».

І нехта нават вернецца ў тое жыццё.

Зоймецца змаганнем за беларускую мову на этыкетках. Стараючыся не прыгадваць, што вярнуць тую мову можна было б за тры дні, калі б нешта большае змянілася.

Мабілізуецца на абарону Курапат — справу святую, з улікам таго, што ўся сённяшняя лютасць паходзіць адтуль, з Курапат, з адсутнасці нацыянальнага яднання вакол гэтай бяды. Але калі б у 1996 падзеі разгарнуліся па-іншаму, у Курапатах ужо стаяў бы велічны помнік, а гектары зямлі вакол іх былі б недакранальнымі.

Нехта перанакіруе высілкі і рыторыку на аднаўленне палацаў — тых самых палацаў, якія яшчэ зусім нядаўна мелі ўсе шыбы на вокнах, старадаўнія дубовыя дзверы, але імкліва зруйнаваліся — і яшчэ зруйнуюцца, калі іх адціснуць назад на баланс дзяржавы, бо тут нічым нельга валодаць «да канца», усе мы ходзім пад райвыканкамам.

>>1199
Тыя, хто будзе памятаць, працягнуць крычаць.

Працягнуць енчыць.

Яны будуць звяртацца да міжнародных структур, якія зробяцца ўсё больш абыякавымі, бо Беларусь — краіна, на транзіт праз якую завязаныя вялікія капіталы людзей, чые грошы стаяць за любым еўрапейскім публічным палітыкам.

Неўзабаве гэтых скурчаных болем сумленных прастануць чуць нават тыя, хто жыве тут. Нават тыя, хто ўсё бачыў, ва ўсім удзельнічаў, але прыгадваць — страшна. Лепей аддацца шопінгу, серыялам, да таго ж гэта такі кайф — з’ехаць на цьюбінгу па абледзянелым схіле ў Сілічах…

Мы пачнём сварыцца паміж сабой, высвятляючы, хто і што зрабіў не так. Чаму адбылося так, як адбылося. Мы будзем выкатваць прад’явы колішнім лідарам, асабліва тым, якія з’ехалі (хаця гэтым людзям варта спачуваць у першую чаргу). Мы будзем дзівіцца кветкам, якія нехта працягне прыносіць да месца забойства Тарайкоўскага, да месца збіцця Бандарэнкі.

Я — з тых, хто памятае і будзе памятаць заўсёды.

Памятае не толькі 2020-ы.

Але і 2010-ы (плямы крыві на снезе, чорныя шыхты ў цемры, бляск ліхтароў на шаломах).

І 2006-ы (о, тая завея!).

І 1996-ы, і 1999-ы (нехта кажа, што першыя забітыя з’явіліся толькі ўлетку?).

Менавіта мая памяць не дае мне радавацца.

Але гэтая самая памяць не дазволіць «зрабіцца нармальным».

Ц Я Р П І Л Ы

>>1197
>Дык пратэсты — гэта не каранавірус, тут «першай» і «другой» хвалі не бывае.
Тут я з табой катэгарычна не згодны. Разагнаны пачатак Майдану ў 2013 стаў прычынай менавіта што другой хвалі, якая і стала вырашальнай.
>>1198
>Вы ж самі бачыце, сітуацыя «мільён ля стэлы» змянілася сітуацыяй «флэшмоб у метро: людзі надзелі бел-чырвона-белыя шкарпэткі і сфатаграфаваліся без твараў».
Так, змянілася. Чаму? На «мільён ля стэлы» я мог пры вялікай ахвоце выйсці голым. АМАПаўцы ў поўным абмундзіраванні смажыліся, што клёцкі. У кастрычніку ж я ўжо захінаўся ў паліто, мясіў бруд ботамі наскрозь прамоклымі, пакуль яны грэліся ў аўтазаках і бусіках. Я не кажу, што надвор’е – ключавы фактар таго, што пратэсты сталі менш масавымі і больш «флэшмобавымі», але, на мой погляд, адзін з вызначальных.
«Мільён ля стэлы», дарэчы, вяртаючыся да хваль, быў менавіта што не першай, а нават трэцяй хваляй. За першую хвалю ўсіх гэтых падзей я лічу стыхійныя пратэсты з прычыны нерэгістрацыі Бабарыкі.

>>1199
>І нехта нават вернецца ў тое жыццё.
Нехта вернецца. Але я ведаю шмат тых, для каго менавіта падзеі 2020-га перавысілі крытычную масу, і з пазіцыі «лёгкая непрыязь да Лукашэнкі» яны перайшлі на «entry-level змагар». Не ведаю, як табе відаць, у цябе даўжэйшая памяць за маю, ды й у 2000-я я яшчэ ў шкілку хадзіў – але мне здаецца, што да гэтага года «змагарства» было субкультурнай тусовачкай. Нават у 2018, на Дзень Волі-100, па тагачасных мерках самы масавы «пратэст» апошніх гадоў, яно яшчэ было субкультурнай тусовачкай, хаця і някепскіх памераў. А во ў гэтым годзе – прарвалося за бар’ер паміж элітарнасцю і масавасцю. У маім працоўным чаце цяпер скідануць «Ваяцкі марш» – нармальная справа; два гады таму мяне б палічылі за мехам ляснутага фрыка, калі б я зрабіў тое ж самае (і я ведаю, пра што кажу, бо займаўся культурніцкім партызанствам і спрабаваў навесці іншых на свята 8 верасня заместа 23 лютага). Пра абвешаныя сцяжкамі працоўныя месцы нават не кажу.

Так, Лукашэнка сядзіць дагэтуль, але сядзіць, як заўсёды, на нашай абыякавасці і раз’яднанасці. Калі мы на кароткі прамежак часу пазбавіліся гэтага – атрымалі мільён ля стэлы. Дай гэтым парасткам час узыйсці крыху вышэй – і тады паглядзім, што будзе.
Ну і не трэба забываць, што адбылося за гэты час. Затрымалі, збілі, забілі шмат беларусаў, гэта так. Але і з БТ сыйшлі ўсе, у каго хапіла сумлення адтуль сыйсці (і такіх было шмат), пасля чаго туды на паратунак прывезлі аўтобус рашатудэйшчыкаў. Але і з аднаго толькі менскага АМАПа сыйшла чвэрць асабовага складу і цяпер, пэўна, дае на арэхі былым калегам сярод іншых BYPOLаўцаў. Але і МЗКЦшнікі, якіх змагар узору 2010-х мог справядліва палічыць за закрытае да вышэйшых матэрый беларушчыны «залукашэнкаўскае» быдла, хорам раўлі ў твар Лукашэнку «Уходо» і, упэўнены, стаялі сярод усіх пад бел-чырвона-белым морам у мільёне ля стэлы.
Сукупную значнасць усіх гэтых падзей проста недаацэніць, асабліва на фоне прапагандысцкага damage control'у іржавай сістэмы, асабліва з горыччу ў сэрцы па кожнай ахвяры – але гэта будзе памылкай.

>>1200
Добра. Памяць і досвед – падмурак сучаснасці. Сучаснасць – падмурак будучыні. Што будзем рабіць далей? Ёсць ідэі? Я б пакуль параіў трымаць нос вышэй і памятаць пра нашу прымаўку «пераначуем, дык болей пачуем».

>>1203
>>1204
>>1205
Пяззец. Вось што называецца будзьму даўно не глядзеў. Пагутарыў з пастай Марціновіча ад 12 студзеня, раніца прайшла не дарма.
А, напэўна, з яго добры б Лявон атрымаўся. Я дык нешта і нават брывом не павёў, так натуральна легла ў жанр «імажбордавага допіса».

>>1204
>А во ў гэтым годзе – прарвалося за бар’ер паміж элітарнасцю і масавасцю

Вось у гэтым я бачу бальшэнны плюс для сябе асабіста, бо, за вас не скажу, а мне ў сраку не ўперлася ўся гэтая элітарнасць.

>>1206
А і праўда, лел.

>>1203
>Разагнаны пачатак Майдану ў 2013

>У кастрычніку ж я ўжо захінаўся ў паліто
Вось таму я і з некаторым скепсісам і адношуся да тэзісу «нас чакае наступная хваля ўвесну». Украінцы не чакалі вясны. Не чакалі лепшых часоў. Змагаліся тут і цяпер.
І зноў паўтару: я ўжо гэта бачыў. Мы ўжо былі там.

Ніякім чынам не хачу адмаўляць усё пазітыўнае, што з намі здарылася ў 2020. Пашырэнне бела-чырвона-белай прасторы на свядомасць вельмі шырокіх масаў. Усведамленне гэтымі масамі, што большасць не падтрымлівае рэжым.

І разам з тым заклікаю глядзець рэчаіснасці ў вочы. На сёння мы як мінімум страцілі ініцыятыву. Замест мільёна ля стэлы мы маем цяпер сакрэтныя флэшмобы. Рэпрэсійная машына ачухалася і набрала абароты. Хто памятае ранейшыя часы, той ужо чакае, што большая частка актывістаў супакоіцца надоўга ці з'едзе, а меншая пачне сварыцца паміж сабой. Я ўжо гэта бачыў. Без арганізаванасці ўсе здабыткі 2020 могуць аказацца там жа, дзе і мільён ля стэлы.

>Што будзем рабіць далей? Ёсць ідэі?
Спрачацца, у каго нос вышэй Высвятляць, хто вінаваты і што рабіць Будзем рабіць нечаканае.

>>1221
>я ўжо гэта бачыў. Мы ўжо былі там.
Няпраўда. Ты бачыў прыкрыя паразы, а цяпер, як ты і сам заўважыў, беларусы зрабілі вялізны крок наперад. А тое, што мы бачым сёння, нельга параўнаць са студзенем 2011.

>На сёння мы як мінімум страцілі ініцыятыву
Ну, гэта праўда. І арганізацыя трэба абавязкова, але лукашысты, разумеючы гэта, з усяе сілы душаць любыя праявы арганізацыі, хапаючы нават людзей, што п’юць чай ва ўласным двары. А што казаць аб чалавеку, які наважыцца ачоліць сваю лакальную суполку, збіраць людзей вакол сябе? Гэта ў наш час і ў сённяшніх умовах сапраўдны гераізм і разам з тым прамая дарога ў турму.

Так лукашысты здабываюць сабе тактычную перамогу, але дапускаюць стратэгічную памылку, бо незадаволенасць у грамадстве назапашваецца і за мяжу ўся не з’едзе. А калі для яе, незадаволенасці, няма аддушыны, яна заўсёды праяўляецца выбухам. Нечаканым, непрадказальным выбухам, які, дарэчы, сёлета і адбыўся.

Ты кажаш, што ты памятаеш. Прызнаюся, я маладзей нават за красамоўнага лявона, якому ты адказаў, але і я таксама помню. Помню, як сёлета ў маі мы з ўсе адмахваліся ад тэмы выбараў. Помню, як здзіўлена спытаўся ў хлопца, які напісаў мне, што Ціханоўскага арыштавалі, хто гэта такі. І ўрэшце помню, як раптам усё змянілася.

>>1222
> няма аддушыны, яна заўсёды праяўляецца выбухам. Нечаканым, непрадказальным выбухам, які, дарэчы, сёлета і адбыўся.
Ну вось, пар скінулі, а луку не.

>што мы бачым сёння, нельга параўнаць са студзенем 2011.
Але можна з 1996. Толькі ў 1996 у нас была палова парламента, а Канстытуцыйны суд быў рэальна разважаў пра імпічмент.

Карацей, ізноў спадзеў толькі на ўладу. Калі яны ізноў столькі памылак наробяць, як увесну мінулага ўжо года — пар ізноў выбухне. Ці можна спадзявацца на deus ex machina кшталту моцнага крызісу, як у (падстаўце любы год мінулых пратэстаў). На кухонна-флэшмобны пратэст асабіста ў мяне надзеі няма, уж выбачайце за песімізм. Рад буду памыліцца.

>>1226
> пар скінулі
А я шчыра спадзяюся, што не скінулі, а выкарысталі на сілкаванне яшчэ больш моцнага парагенератара.

>>1221
>Украінцы не чакалі вясны
Але і Януковіч на сваёй пасадзе адседзеў не два дзясяткі, а ўсяго толькі чатыры гады. І не вынішчыў паслядоўна ўсіх палітыкаў, якія б маглі нешта яму супрацьпаставіць. І «беркутаўцы» вагаліся, а не мелі яшчэ з даўніх часоў загад душыць усё, што душыцца. Калі казаць гульнявымі тэрмінамі, ва ўкраінцаў, на маю, складанасць была «цяжкая», а ў нас «мара», і адкрыты поўнамаштабны махач сярэдняга класу з малазлічоным, але як-ніяк арганізаваным, паслухмяным і, галоўнае, узброеным АМАПаўскім быдлам скончыўся б не лепшым чынам для першых.
Цяжкія часы, аднак, нараджаюць моцных і нязломных людзей.
>І разам з тым заклікаю глядзець рэчаіснасці ў вочы. На сёння мы як мінімум страцілі ініцыятыву.
Тут я з табой цалкам згодны.
>большая частка актывістаў супакоіцца надоўга
А вось тут не зусім. Пра «з’едзе» яшчэ больш верагодна, але і тое не ўсім даступна. З усімі гэтымі злівамі Карпянкова, на маю думку, хутчэй будзе нарастаць адчай, а не спакой. Пры перавышэнні пэўнага парогу адчай набывае розныя і часта выбухныя формы. Тут я таксама ведаю, пра што кажу. Для многіх маіх знаёмцаў летась выбар паўдзельнічаць у пратэстах стаўся адказам на роспачнае пытанне «а што яшчэ засталося рабіць у такіх умовах?». Больш за тое, мне здавалася, што вельмі шмат якія з нашых ранейшых пратэстаў былі праявай разрослага адчаю кожнага з іх удзельнікаў. Гэтым разам адчай змог ненадоўга стаць натхненнем. Мне ўсё ж хочацца спадзявацца, што лысы выблядак адкінецца раней, чым гэты адчай аднойчы зможа стаць гневам.
>Будзем рабіць нечаканае.
Як не робіць ніхто, і так пераможам. Ідэя мне падабаецца.

>>1228
Ат, парэзала націск у «мар`а».