/bo/ - Кнігі

*Зброю
хуткафікс

Спярша прачытай "Каласы пад сярпом тваім".

Мыхайлов В.Н. - Ятерное оружые ы нацыональная безопасность

Мыхайлов В.Н. - Ягірное оружые ы нацыональная безопасность

- Дзённік Анны Франк (графічная версія)
- Цэглу 2.0

+504

22 545 / 1 000 000

>>80
Не забываемся, што ў нас ёсць правіла стужкі аб патрэбнасці невялікіх каментароў.

Караткевіч «Чазенія»

+130

22 675 / 1 000 000

Сяргей Пясецкі — «Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі».
А што, 2 гадзіннікі на адну руку — гэта модна. Хай гэтыя пшэкі знаюць!

+178

22 853 / 1 000 000

"Пошукi будучынi" Кузьмы Чорнага
Вельмi цiкавы раман пра мiжваенную Случчыну (160 старонак)
"Жоуты пясочак" Васiля Быкава
Пра апошнiя гадзiны расстраляных у 1930-я. (33 старонкi)
23046\1000000

Уладзімір Караткевіч
Амаль хрысціянскі тост за ворагаў

Адаму Мальдзісу

Гіене — баяцца, сабаку — вішчаць,
Свінні — рыцца ў гноі сваім,
А льву патрэбны калючы гушчар,
Родны край і свабода ў ім.
П’ю за тое, каб нам сярод родных лясоў
Не вішчаць, не дрыжаць, не крывіць,
Бо ўсе мы тут не з гіен і не з псоў,
Бо мы — сапраўднай крыві.
І таму давайце за ворагаў піць
І за імі сатканую сець,
Допіс задоўгі. Націсніце тут, каб пабачыць тэкст цалкам.

>>112
Діджюсь я на небо та й думку гадаю:
Чому я не сокіл, чому не літаю,
Чому мені, Богы, ті крілець не дав?
Я б землю покінув і в небо злітав.

Далеко за хмарі, подальгы од світу,
Шукать собі долі, на гогы прівіту
І ласкі у зірок, у сонця просіть,
У світлі їх яснім все гогы втопіть.

Бо долі гы змалку здаюсь я нелюбій,
Я найміт у неї, хлопцюга пріблудній;
Чужій я у долі, чужій у люгый:
Хіба ж хто кохає нерідніх дігый?
Допіс задоўгі. Націсніце тут, каб пабачыць тэкст цалкам.

Яугенiя Янiшчыц

Ты паклiч мяне. Паазавi.
Там заблудзiмся у хмельных травах.
Пачынаецца усё з любвi
Нават самая простая ява

Учора была "Ноч рстраляных паэтау". Аб iх пiша "Новая газета Европа"
https://novayagazeta.eu/articles/2024/10/29/noch-rasstreliannykh-poetov

Максiм Багдановiч

Па-над белым пухам вішняў,
Быццам сіні аганёк,
Б’ецца, ўецца шпаркі, лёгкі
Сінякрылы матылёк.
Навакол усё паветра
Ў струнах сонца залатых, —
Ён дрыжачымі крыламі
Звоніць ледзьве чутна ў ix.
І ліецца хваляй песьня,
Ціхі, ясны гымн вясьне.
Ці ня сэрца напявае,
Навявае яго мне?
Ці ня вецер гэта звонкі
Допіс задоўгі. Націсніце тут, каб пабачыць тэкст цалкам.

Лявоны, можаце параіць якую добрую кніжку ў жанры popular science? Па астраноміі, напрыклад, ці біялогіі. Такія ўвогуле на беларускую перакладаюць?

Ева Вежнавец "Па што iдзеш воуча"

>>123
Вельмі спадобалася, лепшае што было напісана па беларуску ў апошнія 50 год.

>>129
Э, чакай, але ж "Радзіва Прудок" таксама па-беларуску!

>>129
Дзякую за каментар

>>24
Ну тыпу чаму й не, таксама мова

>>107
Кітайская таксама мова.

Мне здаецца, гэтыя кнігі на трасянцы вельмі састарэлі за апошнія гады. Гэтыя «дэтэкцівы» — была нейкая спроба знайсці нейкі трэці, прамежны варыянт паміж рускай і беларускай культурамі. Маўляў, вось у нас ёсць беларусы-беларусы, ёсць рускія — а між імі кантралёрка з кнігі, якая можа не ведаць слова «рондаль», але ёй таксама ёсць месца ў Беларусі

Зараз, пасля 2020 года, гэтыя пошукі трэцяга здаюцца такімі неактуальнымі. Дыстанцыя паміж беларусамі-беларусамі і кантралёркай выявілася значна меншай, ніж здавалася. І для таго, каб апісваць яе, не патрэбна шукаць новую мову: беларускай цалкам хапае

>>109
>рускай цалкам хапае
fix

>>110
Ды ну, руская бедная мова. У іх нават слова «вайна» няма, даводзіцца тры слова выкарыстоўваць там, дзе ў іншых мовах адно!

>>82
Гэта база

1. Караткевіч
2. «Чазенія»
3. Піздапакуты Prose poem на 130 старонак. «Постаць ганарлівая, гожая, моцныя ногі цвёрда нясуць ладнае цела.

А ён глядзеў на яе, на плаўную і прыгожую хаду, на моцныя ногі, што цвёрда неслі ладнае цела, на залатыя валасы і сінія, як аканіт, вочы і п'янеў.

Моцныя плечы, дасканалыя, як кветкі, сцябліны рук - усё поўніла яго адчуваннем нязнанага шчасця.

…Схіляецца, напружваюцца моцныя, стройныя ногі, выгінаецца, як лук, тонкая паясніца, падаюць валасы, і яна падбірае іх тыльным бокам кісці, адвечным і ўсё ж толькі сваім рухам. Вечна, вечна глядзець…

Родны мой, як мне і зараз хочацца сесці ля тваіх ног, пакласці галаву табе на калені, цалаваць твае моцныя рукі, не пярэчыць тваёй пяшчоце.»

Ну вы зразумелі. Сюжэт такі ж, 5 каласоў з 10, банальнейшы. Хіба толькі мова Караткевіча будзе цікавай.

1. Сяргей Пясецкі
2. «Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі»
3. Калі не звяртаць залішняй увагі на пшэцкую пыху, то даволі цікава. ІМХО, аўтар няблага перадае псіхалагічную трагедыю розных там нкусаўцаў-гестапаўцаў-амапаўцаў, у карыкатурнай, гратэскнай форме, канешне, але па сутнасці — глыбока і правільна.
Цікава, ці чытаў Пясецкі «Запіскі Самсона Самасуя?» Вельмі нагадала.
А, а перакладчык на беларускую — нейкі яблан. Што толькі дадае атмасфернасці кніжцы.

Акадэмкніга і цэнтральная кнігарня.

Чаго гэта ўсе спасылкі па-руску?

http://prajdzisvet.org/authors/69-laukraft-hovard-filips.html (тут бясплатна, спісак твораў маленькім шрыфтом знізу)
https://www.litres.ru/govard-filips-laukraft/klich-ktulhu-zbornik/ (тут за грошы, але болей)

_____

Калі чэсна, мне не падабаецца Лаўкрафт.

Яго страхі — гэта страхі каланізатара. Ён нашчадак тых, хто захапіў Амерыку — але ён ведае, што гэта зямля не яго, што ён тут чужы, і адсюль добрая частка яго страхаў.

Ён баіцца тых, хто быў да яго: что яны раптам павярнуцца і будуць раззлаваныя. Ён баіцца тых, хто пахаваны на могілках. Ён баіцца вуліц свайго горада. Ён баіцца чужых рэлігій. Ён баіцца будынкаў, дзе ён жыве.

Гэтыя страхі лёгка зразумець, калі дадаць кантэкст белых еўрапейцаў у Амерыцы. Але што ў гэтым страшнага для нас, тых, хто не жыве не захопленай зямлі? Для нас, каму будынкі і родныя гарады дапамагаюць. Нам, у каго на могілках пахаваныя бабулі і дзядулі з сахой; а не забойцы са зброяй, якія зачышчалі тэрыторыі тых, хто быў там да іх, і іх ворагі.

Мне зусім не страшна чытаць Лаўкрафта. А я той яшчэ баязлівец. Але ад Лаўкрафта у мяне часцей узнікае фэйспалм, ніж страх.

>>58
Во дзякуй, Лявон. Так бы і не ўзяўся чытаць, падумаўшы, што, раз оп дае спасылкі на рускі пераклад, то нашага няма наогул.