No.3880
Вельмi добра
No.3882
Ну, у норміснай інтэрпрэтацыі «мова = сродак зносін», і таму ты чe дeбел, зачeм тeбе этот дохлый язык))
Калі лезці ў шызатэрыку, дык мова атрымліваецца складаным арганізмам, у якім эвалюцыйна ўтрымлівалася нешта вельмі важнае для ўзаемнай каардынацыі супольнасці яе носьбітаў, і эвалюцыйна вымывалася тое, што станавілася пад гэта няважным. З гэтага пункту гледжання беларуская мова — гэта такі дзіўны здымак душы калектыўнага беларуса, і добрае яе веданне дазваляе лепей ведаць самога сябе, калі ты лічыш сябе беларусам і падзяляеш беларускія каштоўнасці.
Іншая справа, што пытанні, якія можна паставіць гэтаму здымку, часта рытарычныя, і іх «прыкладанасць» (usability) даволі спрэчная. Але, асабіста для мяне яны даволі цікавыя. Чаму, напрыклад, зумерам, каб вылаяцца, прыходзіцца зычыць хуі і пёзды з маскальскай, а старыкі звычайна заварочваюць сяміпавярховыя праклёны, «каб цябе зямля праглынула…», такога кшталту? Чаму маем мы слова «буська», «маленькі сяброўскі пацалунак у шчаку», якое настолькі магутна умацавалася, што нават незваротна змаскалелыя русскоязычные яго разумеюць? Навошта нам асобныя словы на любоў да маці і каханне да дзяўчыны? Чаму беларусы глядзяць так далёка ў часе, што захавалі словы «летась» і «налета»? Чаму, зрэшты, некаторыя словы і сказы можна сказаць толькі на нашай мове, а ва ўсіх іншых яны абсалютна губляюць той пачатковы запал, усякі сэнс, які быў у іх закладзены?
Тут, звычайна, трэба, каб сэрца карцела, каб было злёгку намацанае разуменне гэтых каштоўнасцяў, якія ў сабе захоўвае мова — і тады нястача іх разумення і выклікае жарсць да вучэння. У такім выпадку ніякія межы не зашкодзяць.1
No.3889
>>3884Здароў, інцэл, я Лявон.